دیابت و نقش ورزش در کنترل آن؛ یک مطالعه مروری سیستماتیک

دیابت شیرین شایع ترین بیماری متابولیکی می باشد. تخمین زده می­شود شیوع آن در سراسر جهان تا سال 2050 به 21% برسد. درایران شیوع دیابت حدود 14 % تخمین زده می­شود. دیابت به نوع 1 و2 تقسیم بندی می­شود. دیابت نوع 1 به علت کمبود ترشح انسولین و دیابت نوع2 از مقاومت به انسولین و عدم ترشح جبرانی انسولین ایجاد می­شود. هدف درمان دیابت تنظیم گلوکز، چربی و فشار خون به منظور جلوگیری و یا به تاخیر انداختن عوارض مزمن دیابت است. رژیم غذایی، دارو و فعالیت بدنی سه روش اصلی کنترل دیابت می­باشند. فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و ترکیبی در کنترل دیابت و عوارض جانبی خطرناک آن مفید هستند. یک جلسه تمرین هوازی حساسیت به انسولین را به مدت 72-24 ساعت افزایش می­دهد. تاثیر مثبت فعالیت ورزشی به کاهش وزن، افزایش glut4 عضله، افزایش جریان خون، کاهش تولید گلوکز کبدی و طبیعی شدن چربی خون مرتبط می باشد. تمرین مقاومتی درازمدت تحمل گلوکز و حساسیت انسولینی را بهبود می­بخشد و با افزایش توده عضله اسکلتی میزان گلیکوژن ذخیره ای آن را افزایش می­دهد. در تجویز ورزش برای بیماران دیابتی باید به وجود عوارض بیماری، سطح ناتوانی و محدودیت های ارتوپدی توجه کرد. لذا یک تیم متشکل از چندین متخصص برای تعیین سطح و پروتکل برنامه ورزشی برای بیمار مورد نیاز است.